Juntos Contigo brengt hoop in Nicaragua

 

In één van mijn blogs heb ik al eens laten doorschemeren dat ik ontzettend enthousiast ben over de organisatie van Juntos Contigo. Voordat we naar Nicaragua reisden verslond ik al alle informatie die maar met Nicaragua te maken had. Ik zocht half internet af, het bracht me dichterbij het enorm intense verlangen om de mensen daar en hun cultuur te leren kennen. Het was maar internet en het waren maar plaatjes en filmpjes. Een minuscuul voorproefje van de tijd die nog voor ons lag. Mensen die ook in een adoptieprocedure hebben gezeten herkennen waarschijnlijk wel wat ik bedoel! 

 

Leven op de vuilnisbelt

Pas toen we weer terug kwamen in Nederland ontdekte ik, een paar jaar later, Juntos Contigo. Ik vond het eigenlijk zo ontzettend jammer dat ik de organisatie pas ontdekte toen we weer vertrokken waren! Want wat had ik graag een bezoek willen brengen daar! Zonder te weten dat de Nederlandse organisatie daar werkte, en ik de contacten achteraf prima had kunnen leggen, dacht ik wel eens ‘’wat zou ik graag een bezoek willen brengen aan de vuilnisbelt’’ Wat een vreemde gedachte is misschien wel het eerste wat er nu in je opkomt. Maar juist op een vuilnisbelt in een arm land is veel leven te vinden. Wij staan hooguit in de rij om ons afval te dumpen. In Nicaragua is het een plek waar mensen wonen en werken... tot in de meest schrijnende situaties aan toe…

 

foto aangeleverd door Janneke Herrebout

 

---

Janneke Herrebout

Via het interview van ons gezin in de Libelle kwamen Janneke en ik met elkaar in contact! De liefde voor de prachtige kinderen in Nicaragua bond ons direct samen. Hoe bijzonder dat dat via de weg van een Libelle artikel kan gaan! Janneke is geboren in het Zeeuwse Goes en naast haar dagelijks werk in Nederland is ze werkzaam voor het project van Juntos Contigo in Nicaragua. In 2004 kwam ze terecht op de vuilnisbelt van Managua. Het beeld van de kinderen die daar rondliepen op blote voetjes, in de stank en de hitte van 35 graden greep haar aan. Janneke besloot dat er iets moest gebeuren om deze kinderen weer hoop te geven. Een toekomst die een generatie zou gaan doorbreken. Een generatie die geen onderwijs kreeg en geen hoop had op verbetering van de schrijnende situatie waarin ze leefden. Janneke creëerde in 2005 een plek waar kinderen weer konden spelen en er onderwijs werd aangeboden om een toekomst op te kunnen bouwen buiten de vuilnisbelt.

''Kinderen die horen te spelen en te leren, op school of thuis. Maar wat als je geboren bent aan de rand van de Nicaraguaanse vuilnisbelt? Wanneer je vanaf groep 3 met school moet stoppen om je ouders te gaan helpen met zoeken van plastic, rubber of staal? ``Janneke Herrebout``

Juntos Contigo

Juist Juntos Contigo brengt in dat leven een sprankje hoop en licht! In de tijd dat we in Nicaragua woonden verlangde ik er naar om een bezoek te brengen en een stem te mogen zijn voor de mensen daar. Aan de wereld laten zien hoe uitzichtloos een kostbaar mensenleven soms kan zijn. En vooral hoe waardevol deze mensen zijn die op een plek zijn geboren waar ze letterlijk diep met hun blote voeten in de bagger staan. Wij konden er niet heen omdat we op dat moment er ook geen begeleiding voor konden vinden. Ook werd ons leven opeens abrupt stil gezet daar door de zware aardbevingen die daar plaatsvonden. Vanaf die tijd zijn we met name alleen nog maar in de buurt van de Rancho geweest en zochten we zover het kon de veiligheid op. Wat ik niet wist is dat ik later,  weer een aantal jaren thuis in Nederland, er achter kwam dat er een Nederlandse organisatie op de vuilnisbelt van Managua werkte!

Juntos Contigo creëert toekomstperspectief voor de bewoners van de wijk. Ze richt zich met name op kinderen en jongeren, maar ook de ouders worden bij de projecten betrokken. Ondertussen bestaat de organisatie alweer 15 jaar! Door al die jaren heen is er in Nicaragua een waardevolle band ontstaan tussen het plaatselijke team en de kinderen en al de bewoners die met Juntos Contigo in aanraking zijn gekomen. Het is geweldig om te zien dat deze organisatie die zo klein is begonnen zo ontzettend veel vrucht draagt!

 

Coronacrisis in Nicaragua

Nicaragua heeft ons hart gestolen en we voelen enorm veel passie voor de mensen daar. Op dit moment is ook Nicaragua getroffen door de coronacrisis, het is voor het land een vreselijk zware en moeilijke tijd. Allemaal nadat het land al veel problemen heeft gekend de afgelopen jaren (lees hier over de problemen)  Het aantal kinderen en jongeren waar Juntos Contigo verschil voor kan maken neemt toe maar de complexiteit qua hulpvraag helaas ook. Juntos Contigo is compleet afhankelijk van hulporganisaties, kerken, particulieren en bedrijven. Door de coronacrisis  kunnen er veel minder acties worden georganiseerd en komt er minder financiële steun binnen terwijl de kosten, ook juist nu in de coronacrisis, toenemen. 

 

Het brengen van hoop!

Juntos Contigo brengt hoop op een plek waar kinderen wonen en werken in en om de vuilnisbelt van Managua. Maar ze doen veel meer! Ondertussen heb ik al een aantal keren contact gehad met Janneke, oprichtster van Juntos Contigo, en ik ben ontzettend onder de indruk over de manier waarop ze 15 jaar geleden deze organisatie heeft opgericht maar ook hoe het allemaal is uitgegroeid tot een hoopvolle organisatie die werkelijk iets betekent. Het vertrouwen op God en de moed die ze hebben zie je terug in de projecten,  maar ook in de schittering van een lachend kind op de foto. 

Wil je graag meer weten over Juntos Contigo? meld je op hun website aan voor de nieuwsbrief en neem even de tijd om een kijkje te nemen op hun website: Juntos Contigo. Het is de moeite waard! Ze kunnen alle steun heel hard gebruiken. De situatie is door het coronavirus in Nicaragua niet makkelijk voor de kinderen en hun families. En dat allemaal naast de extreme armoede die het land al kent. Als er door corona niet kan worden gewerkt is er ook geen geld en de armoede wordt steeds schrijnender. Het is pijnlijk hoe corona hier de mensen treft en er geen voorzieningen zijn, zoals in Nederland, vanuit de overheid. Ik wil jullie vragen om te bidden voor de mensen daar en voor de organisatie. Ook hoop ik dat er mensen zijn die een donatie willen doen bij Juntos Contigo (klik hier om te kunnen doneren, elk bedrag is van grote waarde)

Juntos Contigo betekent: Samen met jou. Laten we er samen voor zorgen dat deze organisatie hoop kan blijven brengen in het leven van deze prachtige mooie kinderen.

Ze zorgen er voor dat alle steun in welke vorm dan ook goed terecht komt en er werkelijk veranderingen plaatsvinden in de waardevolle levens van een grote groep kinderen en alle Nicaraguanen die er bij betrokken raken.

Ontzettend bedankt!

 

foto aangeleverd door Janneke Herrebout

  

''In 2004 kwam ik door omstandigheden in Managua en zag wat daar op de vuilnisbelt gebeurde: In een intense hitte en ondragelijke stank liepen kleine kinderen op blote voetjes door de troep, op zoek naar plastic, rubber of metaal. De aanblik was zo hartverscheurend dat ik er iets aan wilde doen, en met dit doel heb ik in 2005 de stichting Juntos Contigo opgericht.''   ``Janneke Herrebout``

foto aangeleverd door Janneke Herrebout

 

 

Meer informatie over deze prachtige organisatie is te vinden op:

www.juntoscontigo.com

facebook

instagram

 

 

Geschreven door: Elise de Lange

www.laesperanzanicaragua.blogspot.com

 

De EO VISIE !

En dan ligt daar opeens DE VISIE van de EO in de brievenbus! 

Voor wie het artikel wil lezen maar geen lidmaatschap heeft ga even naar de volgende link 

door op de tekst hieronder te klikken:

Elise en Klaas kregen in één keer vijf adoptiekinderen

Er staan ook nog extra foto's bij het artikel op de website ! :-) 

Enjoy :-)

 

La Esperanza Sieraden

Er gaat iets heel leuks aan komen! Ja jullie lezen het goed: La Esperanza Sieraden! Al vanaf de eerste dag dat wij mochten kennis maken met onze lieve schatten in Nicaragua viel het ons op dat ze enorm van sieraden hielden.

Ook in de tijd dat we in Nicaragua woonden viel ons iets op. Hoe arm de mensen ook zijn in Nicaragua ze houden ervan om er netjes uit te zien. Ik kan me nog goed herinneren dat we geconfronteerd werden met de armoede in het land. Schrijnend en niet voor te stellen als je het nooit met eigen ogen hebt gezien en met je zintuigen hebt beleefd. Een armoede die wij ons in Nederland eigenlijk amper kunnen voorstellen. En terwijl wij op zondag een rondje lopen in een arme buurt, vlakbij de Rancho waar wij woonden, zien we mensen lopen die ondanks hun armoede in een prachtig gestreken witte blouse hun weg gaan. Ik vermoed zomaar dat ze naar de kerk gingen. Ik kan mij daar zo over verwonderen dat, hoe groot de armoede ook is, we mensen zagen die vanuit hun golfplaten huisje er prachtig uitzagen.

De eerste momenten

Het fluweelzachte wangetje streelt langs mijn huid. Ik zie haar ogen en prachtig gevormde lippen dichtbij. Ik kijk haar aan en kan mijn ogen niet van haar afhouden. Het is nacht, het licht van de lantaarnpaal buiten schijnt zacht maar helder als kleine streepjes door de kieren van de lamellen. Ik fluister hoe mooi ze is en hoeveel ik van haar hou. Verliefd? Jazeker! Hoe kan het ook anders. Opeens zie ik een glimlach verschijnen. Ze is wakker. Heb je alles gehoord? De glimlach wordt groter en ik weet het antwoord.

 

"Mam is papa thuis?" 
"Ja papa is thuis, anders was je bij me komen liggen he!"
Met een grote glimlach valt ze weer verder is slaap. Een schok van liefde gaat door me heen. En tegelijk met die schok voel ik ook angst. Een rot gevoel van alle ellende in deze wereld. Wetend dat er zoveel nare dingen gebeuren en het leven kwetsbaar is. Dat er zoveel onrecht is. Dat er zoveel kinderen zijn die geen thuis hebben. Het idee dat er iets met je eigen kinderen zou gebeuren, het gevoel alleen al is benauwend. Hoe zal dat dan wel niet zijn voor die moeder, die vader, die niet de rijkdom kent waarin wij zo zijn gezegend. 

Ik weet nog de eerst keer dat Ik mijn kinderen zag. Mijn hart sprong letterlijk op van vreugde. Van te voren maakte ik me ontzettend druk over hoe ik zou reageren. Je wilt als aanstaande moeder toch een goede indruk maken. Niet zozeer om wie je bent want elkaar leren kennen heeft tijd nodig en dat komt wel goed. Maar die eerste indruk die je hebt op je kinderen die, om allerlei beschadigde redenen, een nieuwe relatie voor het leven aan zullen gaan. 

Volle bak

Scholen open, scholen dicht, scholen half open, vakantie & volle bak. Zo dat was even een samenvatting van de afgelopen maanden. Want waar waren we ook alweer gebleven bij mijn laatste blog? Ja, bij het begin van de corona crisis, de chocolade muffins of ergens tussendoor. Af en toe even een blogje schrijven het was een goed idee maar compleet onhaalbaar.  Het was volle bak hier thuis met al het thuisonderwijs. Ondanks dat de scholen weer voor een deel open gingen verlichte dat het nieuwe-corona-gezinsleven niet. Door de lastige indelingen op scholen was het moeilijk om een fijn ritme te vinden. Alle kinderen gingen door elkaar naar school en al het regelmaat viel volledig weg. Dat we aan vakantie toe waren dat was wel duidelijk. Maar ook de zomervakantie was vreemd doordat de hele corona crisis constant je leven beïnvloed.

En vandaag hebben we alweer de eerste schoolweek achter de rug. En wat een week! Een schat die naar een compleet nieuwe opleiding en school is gegaan. Een andere schat met ook een nieuwe klas en richting. En nog meer schatten die allemaal weer een groep hoger zijn gegaan. Wouw wat ben ik trots op ze!

Terwijl mijn jongste schat, die altijd bruist van de energie waar je gewoon jaloers op kan worden, opgebrand rondloopt breng ik haar alvast naar haar bed toe. Ze is vandaag echt moe. Er wordt zelfs niet meer gepuzzeld voor het slapen gaan. De week is voorbij en als ik even bij Rosa ga liggen omdat ze het even nodig heeft voel ik ook bij mezelf de uitputting van de afgelopen week. We kijken samen naar de wolken en staren heerlijk uit het raam. Langzaam voel ik dat mijn schatje wegzakt in haar slaap. Het leek wel een wedstrijd buiten in de lucht, de ene wolk ging nog sneller dan de andere. Zacht voel ik een deken die over ons heen wordt gelegd. Ik blijf nog even heerlijk een tijdje liggen want dit onverwachts momentje wil ik nog wel een tijdje vasthouden. Het is heerlijk om je kind zo dicht bij je te hebben. En zelf even mijn ogen dichtdoen is ook niet zo'n verkeerd idee. ;-) 

2e thuisonderwijs weekje

Het is zaterdag, heerlijk even niets moeten. Een 2e thuisonderwijs weekje is weer achter de rug en ik ben echt blij dat het zaterdag is! Het betekend helaas niet dat het vandaag een dag is dat de beentjes omhoog kunnen. Er is evengoed genoeg te doen, maar het is wel even lekker dat de dag niet bepaald wordt door allerlei thuislessen van drie verschillende scholen en vijf verschillende klassen. Al moet ik er ook echt wel bijzeggen dat ik het helemaal niet erg vind om de kinderen te helpen met hun schoolwerk. Het is alleen allemaal erg veel bovenop al het werk dat er altijd al was. En veel dagelijks werk blijft nu toch wel liggen. En dat is toch wel even een flinke uitdaging op zijn zachts gezegd ;-)

 Een paar schatjes zijn al vroeg wakker en een paar slapen heerlijk uit. Als het hele huis ontwaakt is leg ik mijn lieverdjes uit dat mama het vandaag echt belangrijk vindt dat iedereen netjes zijn eigen klusjes doet. Want..... als mamsie ook nog de klusje moet doen die niet worden gedaan... dan is mama vanavond om tien uur nog bezig...

 Ik zie dat de meesten ijverig starten en daar ben ik erg blij mee! Ik ga ook met de stapels was aan de gang en iedereen is lekker bezig.

 

Scholen dicht

Op internet zie je heel wat schema's van ouders voorbij komen. Allemaal oplossingen om de kinderen bezig te houden. Tal van berichten wat je wel en niet moet doen. Cijfers die aangeven hoeveel mensen er vandaag besmet zijn. Tientallen mailtjes van al het onderwijs om alles vorm te geven op afstand. Terwijl half Nederland alles nog moet laten landen waar we als volk in terecht zijn gekomen proberen ook wij te kijken hoe we in ons eigen gezin alles vorm gaan geven.

Gisteren hadden we al samen met de kinderen besloten dat we vandaag eerst maar even alles rustig op ons af laten komen voordat we ons al strak in een of andere planning gaan hijsen. Geen schema's en tijdslijnen vandaag dus. Het moet allemaal echt even landen, bij ons allemaal. Dat de kinderen thuis zijn is geen enkel probleem, het is heerlijk om samen te zijn. Maar alle informatie die de laatste tijd op Nederland (en de rest van de wereld) af is gekomen en de uitzonderlijke situatie waarin we ons nu bevinden is toch wel even iets wat even een plek moet krijgen.

We wachten af wat de scholen van plan zijn en hoe we als gezin ons leven positief vorm kunnen geven in deze bizarre tijd. We hebben allemaal geen enkel idee wat nu de beste wijsheid is. Slaat de nood snoeihard toe net zoals in de andere landen? Het idee alleen al is verschrikkelijk. Waarom zou het in Nederland anders zijn? Hoe gaat het nu met het examenjaar? Kunnen we nog wel onze familie zien? Kunnen de kinderen nog wel veilig naar hun baantje toe? Wat als het ook in Nicaragua komt?Allemaal zorgen en vragen. Ook veel vragen van de kinderen zelf die ook zien dat wat er gebeurt heel vreemd is.