De eerste momenten

Het fluweelzachte wangetje streelt langs mijn huid. Ik zie haar ogen en prachtig gevormde lippen dichtbij. Ik kijk haar aan en kan mijn ogen niet van haar afhouden. Het is nacht, het licht van de lantaarnpaal buiten schijnt zacht maar helder als kleine streepjes door de kieren van de lamellen. Ik fluister hoe mooi ze is en hoeveel ik van haar hou. Verliefd? Jazeker! Hoe kan het ook anders. Opeens zie ik een glimlach verschijnen. Ze is wakker. Heb je alles gehoord? De glimlach wordt groter en ik weet het antwoord.

 

"Mam is papa thuis?" 
"Ja papa is thuis, anders was je bij me komen liggen he!"
Met een grote glimlach valt ze weer verder is slaap. Een schok van liefde gaat door me heen. En tegelijk met die schok voel ik ook angst. Een rot gevoel van alle ellende in deze wereld. Wetend dat er zoveel nare dingen gebeuren en het leven kwetsbaar is. Dat er zoveel onrecht is. Dat er zoveel kinderen zijn die geen thuis hebben. Het idee dat er iets met je eigen kinderen zou gebeuren, het gevoel alleen al is benauwend. Hoe zal dat dan wel niet zijn voor die moeder, die vader, die niet de rijkdom kent waarin wij zo zijn gezegend. 

Ik weet nog de eerst keer dat Ik mijn kinderen zag. Mijn hart sprong letterlijk op van vreugde. Van te voren maakte ik me ontzettend druk over hoe ik zou reageren. Je wilt als aanstaande moeder toch een goede indruk maken. Niet zozeer om wie je bent want elkaar leren kennen heeft tijd nodig en dat komt wel goed. Maar die eerste indruk die je hebt op je kinderen die, om allerlei beschadigde redenen, een nieuwe relatie voor het leven aan zullen gaan. 

Volle bak

Scholen open, scholen dicht, scholen half open, vakantie & volle bak. Zo dat was even een samenvatting van de afgelopen maanden. Want waar waren we ook alweer gebleven bij mijn laatste blog? Ja, bij het begin van de corona crisis, de chocolade muffins of ergens tussendoor. Af en toe even een blogje schrijven het was een goed idee maar compleet onhaalbaar.  Het was volle bak hier thuis met al het thuisonderwijs. Ondanks dat de scholen weer voor een deel open gingen verlichte dat het nieuwe-corona-gezinsleven niet. Door de lastige indelingen op scholen was het moeilijk om een fijn ritme te vinden. Alle kinderen gingen door elkaar naar school en al het regelmaat viel volledig weg. Dat we aan vakantie toe waren dat was wel duidelijk. Maar ook de zomervakantie was vreemd doordat de hele corona crisis constant je leven beïnvloed.

En vandaag hebben we alweer de eerste schoolweek achter de rug. En wat een week! Een schat die naar een compleet nieuwe opleiding en school is gegaan. Een andere schat met ook een nieuwe klas en richting. En nog meer schatten die allemaal weer een groep hoger zijn gegaan. Wouw wat ben ik trots op ze!

Terwijl mijn jongste schat, die altijd bruist van de energie waar je gewoon jaloers op kan worden, opgebrand rondloopt breng ik haar alvast naar haar bed toe. Ze is vandaag echt moe. Er wordt zelfs niet meer gepuzzeld voor het slapen gaan. De week is voorbij en als ik even bij Rosa ga liggen omdat ze het even nodig heeft voel ik ook bij mezelf de uitputting van de afgelopen week. We kijken samen naar de wolken en staren heerlijk uit het raam. Langzaam voel ik dat mijn schatje wegzakt in haar slaap. Het leek wel een wedstrijd buiten in de lucht, de ene wolk ging nog sneller dan de andere. Zacht voel ik een deken die over ons heen wordt gelegd. Ik blijf nog even heerlijk een tijdje liggen want dit onverwachts momentje wil ik nog wel een tijdje vasthouden. Het is heerlijk om je kind zo dicht bij je te hebben. En zelf even mijn ogen dichtdoen is ook niet zo'n verkeerd idee. ;-) 

2e thuisonderwijs weekje

Het is zaterdag, heerlijk even niets moeten. Een 2e thuisonderwijs weekje is weer achter de rug en ik ben echt blij dat het zaterdag is! Het betekend helaas niet dat het vandaag een dag is dat de beentjes omhoog kunnen. Er is evengoed genoeg te doen, maar het is wel even lekker dat de dag niet bepaald wordt door allerlei thuislessen van drie verschillende scholen en vijf verschillende klassen. Al moet ik er ook echt wel bijzeggen dat ik het helemaal niet erg vind om de kinderen te helpen met hun schoolwerk. Het is alleen allemaal erg veel bovenop al het werk dat er altijd al was. En veel dagelijks werk blijft nu toch wel liggen. En dat is toch wel even een flinke uitdaging op zijn zachts gezegd ;-)

 Een paar schatjes zijn al vroeg wakker en een paar slapen heerlijk uit. Als het hele huis ontwaakt is leg ik mijn lieverdjes uit dat mama het vandaag echt belangrijk vindt dat iedereen netjes zijn eigen klusjes doet. Want..... als mamsie ook nog de klusje moet doen die niet worden gedaan... dan is mama vanavond om tien uur nog bezig...

 Ik zie dat de meesten ijverig starten en daar ben ik erg blij mee! Ik ga ook met de stapels was aan de gang en iedereen is lekker bezig.

 

Scholen dicht

Op internet zie je heel wat schema's van ouders voorbij komen. Allemaal oplossingen om de kinderen bezig te houden. Tal van berichten wat je wel en niet moet doen. Cijfers die aangeven hoeveel mensen er vandaag besmet zijn. Tientallen mailtjes van al het onderwijs om alles vorm te geven op afstand. Terwijl half Nederland alles nog moet laten landen waar we als volk in terecht zijn gekomen proberen ook wij te kijken hoe we in ons eigen gezin alles vorm gaan geven.

Gisteren hadden we al samen met de kinderen besloten dat we vandaag eerst maar even alles rustig op ons af laten komen voordat we ons al strak in een of andere planning gaan hijsen. Geen schema's en tijdslijnen vandaag dus. Het moet allemaal echt even landen, bij ons allemaal. Dat de kinderen thuis zijn is geen enkel probleem, het is heerlijk om samen te zijn. Maar alle informatie die de laatste tijd op Nederland (en de rest van de wereld) af is gekomen en de uitzonderlijke situatie waarin we ons nu bevinden is toch wel even iets wat even een plek moet krijgen.

We wachten af wat de scholen van plan zijn en hoe we als gezin ons leven positief vorm kunnen geven in deze bizarre tijd. We hebben allemaal geen enkel idee wat nu de beste wijsheid is. Slaat de nood snoeihard toe net zoals in de andere landen? Het idee alleen al is verschrikkelijk. Waarom zou het in Nederland anders zijn? Hoe gaat het nu met het examenjaar? Kunnen we nog wel onze familie zien? Kunnen de kinderen nog wel veilig naar hun baantje toe? Wat als het ook in Nicaragua komt?Allemaal zorgen en vragen. Ook veel vragen van de kinderen zelf die ook zien dat wat er gebeurt heel vreemd is.

Eerste crisis dag

Eerste crisis dag heb ik maar als titel genomen. Ik heb geen idee wat er allemaal nog komen gaat. En is het wel de eerste? Corona is al weken het gesprek en app van de dag. Het is vreemd heel vreemd allemaal. Als je de verhalen hoort uit de andere landen van ellende en verderf van de corona ziekte dan kunnen we alleen nog maar dankbaar zijn dat het nu goed met ons gaat. Bizar hoe Nederland binnen no time zo kan veranderen in een situatie waarvan niemand zich ooit een voorstelling heeft kunnen maken. Laat staan een draaiboek van in zijn kast heeft liggen.

Ik moet gelijk denken aan de crisismomenten die we mee maakte in Nicaragua. Terwijl de aarde begon te bewegen stonden wij van angst en verwarring vastgenageld aan de grond. Binnen no time veranderde heel Nicaragua in código rojo (code rood). Vergadermomenten op de rancho om ons te informeren werden regelmatig belegd. Boodschappen moesten worden ingeslagen (en wij hadden eigenlijk geen idee wat we moesten halen) deuren moesten s nachts open blijven staan (als de kozijnen ontwrichten kon je de deur anders niet meer openen om je huisje uit te vluchten) en uiteindelijk moesten we buiten onder de sterrenhemel slapen (om in nood zo met een auto weg te kunnen rijden) Het heeft indruk op ons gemaakt. Veel indruk.

Nu een paar jaar later kunnen we ons bijna niet voorstellen dat zelfs ons veilige Nederlandje veranderd in crisis land waar het dagelijkse leven eigenlijk compleet veranderd in kijken hoe alles per dag verloopt. Met tal van berichten die steeds maar weer binnen komen. Wat realiseer je je dan weer hoe kwetsbaar we zijn. Hoe machteloos je bent als mens. Onze macht en hoop ligt gelukkig in Jezus. Daar kunnen wij als gezin heel veel hoop en kracht uithalen. Ik zeg het verkeerd. Niet heel veel. Nee: al onze hoop.

Ongeëvenaarde kracht ligt in Uw grote Naam

Jezus, Overwinnaar

Het is stil aan de overkant....

De mannen achter mij maken een hoop herrie.. een ander rookt en het stinkt smerig. Het zou gewoon verboden moeten zijn, roken op het voetbalveld terwijl kinderen hun spel spelen. Ik zie naast mijn slipper nog een paar uitgetrapte sigaretten in het gras en zie overduidelijk dat mister X niet de enige schoorsteen hier is. 

Het luidruchtige gejoel gaat verder achter mij want de enthousiaste papa's kunnen het niet laten om hun winnende kroost nog wat aanwijzingen te geven, aan te sporen of even enorm goed te vertellen wat ze moeten doen en hoe ze het gedaan hebben. Ik weet niet hoor... maar papa's, die vanmorgen achter mij stonden, kunnen jullie niet gewoon beter een eigen teampje samenstellen, een bal meenemen en lekker zelf een potje gaan voetballen? Ik kijk er al naar uit om te gaan kijken hoe jullie dat gaan doen.

Daar kun je mij voor wakker maken :-)

Haar ogen, ik zie ze stralen. En als het zover is dan weet ik dat ze het ook echt meent. Het gaat om een lekker broodje midden in de nacht. En aangezien onze tante een nachtbrakertje is is het hele plan totaal geen probleem. En nu realiseer ik mij weer dat ik beter op mijn woorden moet letten. Wat smaakte dat broodje toch heerlijk, nee niet alleen dat, het broodje was gewoon verrukkelijk!!

Het was vanmiddag aan tafel. De hele ochtend hebben ze een heerlijke ochtend gehad op de bijbel vakantieclub. Zagen en timmeren! Eindelijk mocht mijn jongste schatje dit jaar meedoen met dit onderdeel! En dan is het natuurlijk na zo hard werken heerlijk thuis komen als mama toch even iets lekkers op tafel zet. En daar lagen ze dan op onze borden. Een broodje met file american en niet te vergeten een gekookt eitje daar bovenop. Wat kunnen we daarvan genieten! Dan doe je als moeder wel eens van die figuurlijke uitspraken waarvan je pas daarna realiseert dat je dat beter misschien niet had kunnen zeggen. Letterlijk en figuurlijk hoe hou je dat als kind soms echt even goed uit elkaar?

''Echt dit broodje is zo ontzettend lekker, daar kun je mij echt midden in de nacht wel voor wakker maken!!!''